باران میبارید کودکی رو به اسمان کرد و گفت خداگریه نکن درست میشه

ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﻡ ﭼﮕﻮﻧﻪ می گذرد، ﻋﺎﺷﻖ ﺁﻥ ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﯽ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﺼﺎﺩﻓﯽ ﺍﺯ ﺫﻫﻨﻢ ﻋﺒﻮﺭ می کنند ﻭ ﺑﺎﻋﺚ ﻟﺒﺨﻨﺪﻡ می شوند...

فــرامــوش کـردنـت بــرايـم مـثـل آب خــوردن است … از همــان آبـهـايـي که خــفــه ات ميــکنـد … از همان هايي کــه بــايــد ساعـت هـا سـرفـه کـنـي … از همــان هـايـي کــه بـي اختيــار اشـکــهايـت را جـاري ميـکند

لــبـخـنـد تــــوســت .. کــه تــــا آخــــریــــن لـــبــخـنـد مــــن کـــش مــــی آیــــد ؛ تـــو لــب بـــــرمــیــچــیـنــــی و مـــن .. جـــایی مـــیـــان آســـمـــان و زمـــیـــن .. مـعـلق می شــــوم

عزیزم حتے دیگر نمیخواهم آرزویت باشم… آرزو میڪنم “او” آرزوے تو باشد و آرزوی او… “دیگرے”…

انـقـضای خــاص بــودنـت بـه پـایـان رسـیـد... دیـگـه بـه تــو فکـر نـمـیـکـنـم گـنـاه اســت !! چـشم داشتـن بـه مال غـریـبـه ها ...

تقدیم به نفسم

صدای باران زیباترین ترانه خداستــــ که طنینش زندگـــی را برای ما تکرار میــ کند .... نکند فقط به گل الودگی کفش هایمان بیندیشیم!؟

بگــ ـو . . . تـــمــــــامــ ِ تــ♥ــ‌و مالـــ ِ مَــن استــــــ . . . دِلــمـ می خـــوا ـهـَــد . . . حـسادَتــــ کـنـَــمــ بـــهـ خـــودمـ . . .

کاش میشد عشق را تفسیر کرد خواب چشمان ترا تعبیر کرد کاش میشد در خراب آباد دل خانه احساس را تعمیر کرد کاش میشد همچو باران بی دریغ لحظه های سبز را تقدیر کرد کاش میشد تا تمام عشق را با تمام وسعتش تکثیر کرد کاش میشد اشک را تهدید کرد مدت لبخند را تمدید کرد کاش میشد از میان لحظه ها لحظه دیدار را نزدیک کرد